Stożek to jedna z najważniejszych gór w Beskidzie Śląskim, zasłużonych zarówno dla turystyki pieszej, jak i narciarskiej. Stanowi południowe zakończenie pasma Czantorii, wyrastając ponad okoliczne szczyty i doliny. Od zachodu zamyka dolinę Łabajowa, uważanego przez wiele lat za najlepsze tereny narciarskie w Wiśle. Już w latach 20. XX wieku odkryto tutejsze warunki terenowe i klimatyczne dla narciarstwa, a ukoronowaniem tego była budowa skoczni narciarskiej. Także jeśli chodzi o śnieg – jest on tu najpewniejszy i zalega najdłużej ze wszystkich wiślańskich stacji narciarskich.
Oczywiście swoją rolę odegrało też tutejsze schronisko – jedno z najstarszych polskich schronisk w Beskidach, postawione w 1922 roku. Po wojnie Sekcja Narciarska Oddziału PTT w Cieszynie zaczęła wytyczanie i wykonanie tras zjazdowych (podobnie jak na Czantorii), a w latach 70. tereny te przejęła „pod opiekę” jedna ze śląskich kopalń. W krótkim czasie wybudowano trzy wyciągi – orczykowy i dwa talerzykowe, zmodernizowano istniejące i wytyczono nowe trasy. W połowie lat 80. Stożek miał opinie jednego z najlepiej zorganizowanych ośrodków w Polsce, a co za tym idzie – był tłumnie odwiedzany.
Przed sezonem 2004/2005 zamiast wysłużonego orczyka zamontowano na stoku 2-osobowy wyciąg krzesełkowy o długości 800 metrów, przewyższeniu 240 metrów i przepustowości 900 osób na godzinę – pierwsze krzesło w Wiśle. To na nowo rozpoczęło modę na Stożek, a że tutejsze trasy narciarskie należą do najciekawszych w tej części Beskidu Śląskiego, spory ruch na wyciągu trwał tak długo, dopóki nowocześniejszych i bardziej przepustowych krzeseł nie zaczęły montować inne wiślańskie stacje narciarskie. Ruch wyraźnie osłabł, również z powodu słabszej dostępności Stożka od innych, położonych bliżej centrum stacji, z parkingami tuż przy kolejce. Nie mniej Stożek ma swoich wielbicieli, co nie dziwi – jest to bowiem miejsce ze swoim własnym, typowo górskim klimatem, może już nieco archaicznym, ale na pewno ze wszech miar godnym polecenia.
Po pierwsze – Stożek to świetne, wymagające trasy. Wzdłuż wyciągu krzesełkowego biegnie czerwona trasa narciarska, łącząca dwie polany, w swym środkowym odcinku oznaczana jako czarna. Równolegle do niej biegnie druga trasa o podobnej charakterystyce, nieco tylko dłuższa. Na górnej i dolnej polanie pracują dodatkowo dwa talerzyki – wzdłuż górnego biegnie czerwona trasa, przy dolnym znajduje się łatwa trasa dla młodszych i początkujących narciarzy. Dodatkowo po południowej stronie wyciągu krzesełkowego, z górnej stacji do dolnej biegnie lasem niebieska nartostrada o długości ponad półtora kilometra. Dodatkowe atrakcje – w dolnej części czerwonej trasy biegnącej wzdłuż krzesła – bezpłatny snowpark z railami oraz skoczniami, a w dolnej części tej trasy – samoobsługowa trasa slalomowa z elektronicznym pomiarem czasu.
Po drugie – Stożek to możliwość noclegu przy samym wyciągu - w dolnej lub górnej części stacji (w schronisku PTTK), na śródleśnej polanie, w ciszy i spokoju, z dala od zgiełku popularnego wczasowiska. Grzbiet ciągnący się od Stożka w kierunku Czantorii czy Przełęczy Kubalonka idealnie nadaje się do wędrówek narciarskich. Minusem jest bez wątpienia nieco uciążliwy dojazd – ostatni odcinek drogi w dolinie Łabajowa jest wąski, a ponadto parking znajduje się aż 400 metrów od dolnej stacji wyciągu. Co prawda dowóz do kolejki jest bezpłatny, ale jest to na pewno pewnego rodzaju niewygoda. Jednak w ogólnej ocenie stacji zdecydowanie plusy przeważają nad minusami, stawiając Stożek w gronie może nie najnowocześniejszych, ale na pewno najciekawszych i najbardziej „górskich” stacji narciarskich w zachodniej części Beskidów.
|
