Sellaronda - Marmolada uroki "Królowej Dolomitów" | | 2017.03.03 |
 | | Sellaronda - uroki "Królowej Dolomitów" |
|
Spośród wszystkich terenów i dolin otaczających masyw Sella, Arabba i jej okolice zajmuje najmniejszą powierzchnię, samo miasteczko również wyróżnia się kameralnością. Natomiast zróżnicowanie terenów narciarskich, a także spektakularność krajobrazu jest tu bez wątpienia największe - wszystkie trasy zjazdowe położone są wśród wysokich gór, niewiele tutaj szerokich dolin, a dużo skał. Stąd w końcu można wyruszyć na Marmoladę - najwyższy wierzchołek Dolomitów. Przyciąga ona wielu narciarzy - trudno więc mówić o jakimś sekrecie. Jednak po drodze można zabawić dłużej w rejonie Porta Vescovo, gdzie zwłaszcza dla zaawansowanych narciarzy czeka prawdziwa uczta.
Warto przeczytać: Zobacz także:
Mimo, że trasy na Marmoladzie położone są dość daleko od głównego przebiegu Sellaronda, nawet umiarkowanie zaawansowany narciarz bez problemu może odbyć taką wycieczkę, nawet startując z Val Gardeny. Bardzo dobrym miejscem, z którego wycieczka na Marmoladę daję nie tylko poznania tego terenu, ale także pojeżdżenia w rejonie Porta Vescovo jest Val di Fassa. Startując o 9-tej rano z Canazei, nie wysilając się zbytnio, często zatrzymując się na fotografowanie, przed południem byliśmy na Punta Rocca, a wracając znaleźliśmy czas by "pozwiedzać" tereny ponad Arabbą. Oczywiście - czas w jakim uda się zrealizować wycieczkę zależy w znacznym stopniu od warunków i ilości narciarzy na trasach.
 |
| Sellaronda - uroki "Królowej Dolomitów" |
|
Tradycyjnie najmniejszy ruch jest w połowie stycznia, a potem w drugiej połowie marca. Jeśli chodzi o dni tygodnia - najlepszy czas to weekend lub początek tygodnia - wtedy następuje zmiana turnusów i nawet w szczycie sezonu nie powinno być problemu. Osobna sprawa to kwestia samego pobytu na Marmoladzie - najczęściej narciarze wjeżdżają na szczyt, zjeżdżają czerwoną trasą raz lub dwa, po czym wracają w kierunku Arabby. Wynika to z faktu, że ze szczytu prowadzi w dół praktycznie jedna trasa, a z Malga Ciapela, skąd wjeżdża się na szczyt do góry trzeba jechać aż trzema odcinkami kolei - zajmuje więc to sporo czasu.
Z drugiej strony - sama trasa (z racji swego wyjątkowego położenia i ciekawych parametrów) bywa zdecydowanie bardziej zatłoczona niż inne stoki w regionie, szybko też traci swoją dobrą "nawierzchnię" - już przed południem trzeba liczyć się z muldami i odsypami. Wyprawę na Marmoladę proponujemy więc raczej potraktować jako wypad krajoznawczy, natomiast wszystkim ambitnym narciarzom "do pojeżdżenia" zdecydowanie polecamy rejon Porta Vescovo. Tyle z uwag wstępnych - czas ruszyć na trasę!
Z Canazei tradycyjnie już wyruszamy pierwszymi wagonikami gondoli Pecol. Stąd w dalszą drogę ruszamy kolejną gondolą - trzeba przejść z nartami kilkadziesiąt metrów, po czym ruszamy wygodnymi wagonikami dalej w górę. Górna stacja gondoli położona jest nieco poniżej grzbietu - z tego miejsca świetnie prezentuje się cały teren Belvedere położony u naszych stóp - z kilkoma czerwonymi trasami i krzesłami biegnącymi równolegle do siebie.
 |
| Sellaronda - uroki "Królowej Dolomitów" |
|
Nas interesuje ostatnia kanapa od strony skalnych ścian Selli - łagodnymi zakosami zjeżdżamy w dół, mijając skrzyżowania z innymi trasami, na których jeszcze prawie nie ma narciarzy. 10 stopni poniżej zera, do tego pusty, idealnie wyratrakowany stok pozwala przez chwilę poczuć prędkość i kieruje myśli ku tak dobrze zaczynającemu się porankowi. Po chwili siedziby już w wygodnej kanapie Sass Bece, a zaciągnięta osłona chroni nas przed mroźnymi podmuchami - na szczycie Belvedere pierwsze promienie słońca pozwalają zapomnieć o jakichkolwiek niedogodnościach. Naszą uwagę przyciąga zacieniony masyw Marmolady, wyrastający niczym ogromna piramida na południowym wschodzie.
Ruszamy w drogę - czeka nas długi na prawie 7 km zjazd do Arabby, przerwany w jednym miejscu krótkim podjazdem krzesłem. Początek to strome, nasłonecznione stoki, szybko przybliżające nas w kierunku serpentyn szosy wspinającej się w prawo na Pass Pordoi. Wkrótce mijamy dolne stacje dwóch krzeseł, a nasza trasa zamienia się w łagodny zjazd, przewijający się płynnie pomiędzy drzewami wzdłuż drogi. Docieramy do polany Pont de Vauz, skąd rusza w górę kanapa na Pass Pordoi - w tym miejscu trzeba na chwilę przerwać jazdę, wyjechać do góry szybka kanapą Alpenrose, po czym kontynuować zjazd - najpierw dolnym odcinkiem czerwonej trasy Salere, a potem już łagodnym niebieskim trawersem aż do centrum Arabby.
Z tego miejsca (pisaliśmy już o nim przy okazji opisu zasadniczej trasy Sellaronda). Startują do góry obecnie aż trzy koleje gondolowe - najstarsza z nich, Europa, to dość oryginalna i rzadko spotykana 25-osobowa gondola, ze stacja pośrednią, która pokonuje ponad 900 metrów różnicy wysokości i kończy się ponad Porta Vescovo; druga to zdecydowanie nowszy funifor, który w jednym wagonie może przewieźć 80 osób, również zmierzający na wyciętą w skałach szczerbinę Porta Vescovo; trzecia z gondoli to nowiuteńka (uruchomiona w tym sezonie) gondola Portados produkcji Leitnera, która pozwala nieco skrócić dotychczasowy przejazd Wielką Pętlą - wrócimy jeszcze do tego.
Sam teren Porta Vescovo to najambitniejszy zjazdowo region w otoczeniu Sellaronda. Bardzo duża różnica wysokości i strome stoki skalnego grzbietu Padon, który oddziela Arabbę od właściwego masywu Marmolady, powoduje że wytrawni narciarze znajdą tu kilka świetnych zjazdów dla siebie. Z samej Porta Vescovo do Arabby można zjechać na pięć sposobów - każdy z nich to wymagająca trudna lub bardzo trudna trasa. Każda z nich liczy co najmniej 3,5 km i pokonuje 900 metrów różnicy wysokości!
 |
| Sellaronda - uroki "Królowej Dolomitów" |
|
Najprostszy jest zjazd trasą nr 1 Salere, która w dolnej części łączy się z niebieskim zjazdem z Pordoi. Drugi w kolejności najłatwiejszy zjazd to Ornella licząca niemalże 4 km - tutaj już niewiele spotyka odcinków pozwalających odpocząć w czasie zjazdu. Wariantem czerwonej Ornelli jest czarna trasa Raccordo Ornella-Sourasass (nr 13) - z prawdziwie spadzistą ścianką w dolnej części zjazdu. Miłośnikiem szybkiej jazdy i porządnego zmęczenia mięśni polecamy czarną trasę Sourasass, przeznaczoną tylko dla najlepszych, a także bodajże najciekawszy z nich zjazd Fodoma (nr 3), gdzie na odcinku ponad 2 km cały czas jedzie się po konkretnej stromiźnie. W sumie o ile wypad na Marmoladę dla wielu narciarzy może stanowić raczej rodzaj ciekawostki, to pobyt na Porta Vescovo daje możliwości wykorzystania w pełni swojej techniki i… kondycji!
Jadąc na Marmoladę musimy skorzystać z kolei Europa i wysiąść na stacji pośredniej (wszystko to na miejscu jest bardzo dobrze oznakowane tabliczkami). Tuż obok stacji pośredniej znajduje się dolna stacja starego, 2-osobowego krzesła Sass de la Vegla - na szczęście jedziemy twarzą do słońca, więc nie narzekamy na wolne tempo jazdy do góry. Spod górnej stacji otwiera się piękny widok na północ - w stronę zaśnieżonych garbów Alta Badii i sterczących ponad nimi masywów Fanes i Tofana. Długi, łagodny zjazd sprowadza nas do kolejnego 2-osobowego krzesła (na tym odcinku infrastruktura nadaje się do wymiany - choć jadąc w przeciwnym kierunku mamy do dyspozycji już nowoczesne "czwórki").
Krzesełko powoli wyprowadza nas przełęcz wyciętą w czarnych, wulkanicznych skałach - jesteśmy na przełęczy Passo Padon, będącą nieco mniejszą wersją Porta Vescovo. Warto zatrzymać się tu na dłużej lub lepiej - podjechać do pobliskiego schroniska, ze słonecznym tarasem wywieszonym ponad stromym zboczem góry. Sącząc aperol warto przyjrzeć się stąd monumentalnej północnej stronie masywu Marmolady, z widoczną na wprost diretissimą jadu, który wkrótce nas czeka. W ogóle - jest to jeden z najbardziej malowniczych zakątków w tej części "narciarskich" Dolomitów, przy dobrej pogodzie jest się czym zachwycać!
Kręta czerwona trasa sprowadza nas szybko na Passo di Fedaia, gdzie napotykamy asfaltową szosę biegnącą z Canazei do Alleghe. Jeszcze trochę stromszego zjazdu i wyjeżdżamy na zalane słońcem polany Tabia Palazza. Czeka nas teraz długi, prawie płaski fragment przez lasy i małe polanki aż do Malga Ciapela, gdzie docieramy do dolnej stacji kolei na Punta Rocca. Zazwyczaj jest tu zdecydowanie więcej narciarzy, trzeba się też liczyć z kilkunastoma minutami oczekiwania na swoją kolej w wagoniku. Za to kiedy już ruszymy do góry - wszystko toczy się już bardzo sprawnie i szybko.
Trzyodcinkowa kolej na Punta Roca, która liczy łącznie prawie 4,5 kilometra długości, a jej wybudowanie w latach 60.tych było sporym osiągnięciem inżynieryjnym. Prawie cała kolej wybudowana jest bez podpór (są tylko dwie - zaraz za pierwszą i za drugą stacja pośrednią), a kursujące wahadłowo 70-osobowe wagony "lecą" poda kilkusetmetrową otchłanią. W latach 2004-2005 zmodernizowano znacznie kolej, dolna stacja w Malga Ciapela zachowała jednak oryginalną bryłę, żywcem przypominającą nasze stare koleje w Szczyrku czy Karpaczu.
 |
| Sellaronda - uroki "Królowej Dolomitów" |
|
Czekamy na swoją kolej 1o minut, po czym rozpoczynamy wędrówkę do góry. W ciągu kilkunastu minut pokonujemy 1750 metrów różnicy wysokości. Na drugiej stacji pośredniej część narciarzy wysiada, korzystając z krótszego wariantu zjazdu. My jedziemy na samą górę, po to, by w pierwszej kolejności wyjść na taras widokowy na dachu budynku stacji, z którego widok zapiera dech w piersiach - widać stąd przy dobrej pogodzie (a trafiliśmy na wyjątkowo przejrzyste powietrze) kilkaset alpejskich szczytów - wszystkie najważniejsze masywy Dolomitów, a daleko na zachodzie także Wildspitze w Alpach Stubaiskich. W promieniach słońca kontemplujemy górką panoramę, zapadającą głęboko w pamięć. W kocu i dla takich momentów właśnie jeździ się na nartach!
W końcu niechętnie opuszczamy taras - pora zjeżdżać na dół. Zaczynamy jazdę stromą, czerwoną trasą, mimo południowej pory dość mocno już "zjechaną" - muldy i odsypy będą nam towarzyszyć na całej długości. Nie możemy nadziwić się temu, że nawet na tej wysokości (ponad 3200 m n.p.m.) trzeba jeździć po sztucznym śniegu. Cóż, taka zima w Dolomitach w tego stycznia… W końcu jednak przeważa zadowolenie z urozmaiconego zjazdu - w sumie, do dolnej stacji krzesła na przełęcz Padon, którym będziemy wracać w kierunku Arabby, mamy do przejechania 4,5 km i ponad 1500 metrów różnicy wysokości. Trzeba jednak powiedzieć, że na samej trasie spory tłok.
Dojeżdżamy do krzesła i ruszamy do góry - tym razem nie zatrzymujemy się już na przełęczy Passo di Padon, z której ładnym, w środkowej części bardzo szerokim, dynamicznym zjazdem zjeżdżamy do kolejnej kanapy (w tym kierunku są to na szczęści szybkie "czwórki"). Bardzo łagodnym zjazdem docieramy do gondoli Europa, skąd kombinacją czerwonej i czarnej trasy Ornella i Raccordo Ornella zjeżdżamy do centrum Arabby. Kolej na wypróbowanie nowiuteńkiej gondoli Portados.
Jeszcze wybudowanie znacznie przyspieszyło możliwość objechania Sellarondy. Jeszcze dwa lata temu jadąc w obu kierunkach trzeba było zjechać do centrum Arabby, przedreptać z nartami po wąskich dróżkach i dopiero po tym dochodziło się do wybranej kolei. Jadąc w kierunku zgodnym ze wskazówkami zegara trzeba było wyjechać na Porta Vescovo i dopiero stamtąd zjeżdżać w kierunku kanapy na Passo Pordoi. Obecnie nie ma już takiej potrzeby. Wraz ze wspomnianą gondolą wybudowano krótkie krzesło Arabba Fly, które przewozi narciarzy w obu kierunkach ponad miasteczkiem. Natomiast gondola Portados wybitnie skraca i ułatwia objazd Wielkiej Pętli - od jej górnej stacji wytyczono trawers, który doprowadza do krzesła Carpazza, od którego czerwonymi trasami Salere i Alpenrose docieramy do kanapy na Pordoi. Zyskuje się głównie dzięki mniejszym kolejkom do nowej gondolki.
Długie krzesło wywozi nas na Passo Pordoi, gdzie w pełnym słońcu położone są łatwe, szerokie trasy, idealne dla początkujących narciarzy. Zazwyczaj z przełączy można zjechać już w kierunku orczyka wywożącego na trasy Belvedere po stronie Fassy, jednak w tym roku trasa ta jest zamknięta - wjeżdżamy więc do góry, by w nowym budynku schroniska i restauracji uraczyć się pizzą o nazwie… Marmolada (bardzo smaczną zresztą; na marginesie - restauracja jest bardzo dobra i wcale niedroga, mają tutaj menu po polsku!).
Z Belvedere można zjechać na wiele sposobów do Canazei. Jeżeli kogoś nie zmęczyła wycieczka na Marmoladę, polecamy czarną trasę Diego - krótką, ale bardzo stromą możliwość zjazdu do gondoli Pecol. My wybieramy zjazd trasami Belvedere i Del Bosco - w sumie 900 metrów różnicy wysokości i ponad 6 km długości. Ostatnie metry do naszego hotelu (Rita) pokonujemy wśród wąskich uliczek i drewnianych regionalnych domów. Po skończonej pracy czeka nas jeszcze relaks na nowiuteńkich basenach termalnych (otwarte w styczniu 2017 - www.dolaondes.it ), a potem naprawdę dobra kolacja…
Wszystkie części naszego cyklu "Sekrety Sellarondy":
1. Sellaronda - odkrywamy tajemnice wielkiej pętli
2. Sellaronda - czyli śpiesz się powoli cz. I z Val Gardeny do Alta Badia
3. Sellaronda - czyli śpiesz się powoli cz. II Arabba, Val di Fassa, Val Gardena
4. Sellaronda - w stronę Cortiny
5. Sellaronda - Seceda w krainie długich zjazdów
6. Sellaronda - sekrety Val di Fassa
7. Sellaronda - Marmolada uroki "Królowej Dolomitów"
| |
Tagi: #stacje narciarskie #narty #włochy #marmolada #sellaronda #val di fassa #trentino
| powrót
Zobacz
Aktualne wiadomości w twojej poczcie!
|
Booking.com
 |
